1.Dołożę wszelkich starań, aby problematyka osób wykluczonych społecznie była traktowana w naszym mieście na równych prawach z problematyką innych spraw naszych mieszkańców

 

2. Priorytetem w moich działaniach będzie wskazanie instytucjom pomocowym różnicy pomiędzy tym co dany urzędnik może zrobić dla osoby szukającej pomocy a tym co POWINIEN ZROBIĆ.

 

Bardzo często dla własnej wygody urzędnik nie mówi szukającemu pomocy, jakie ma możliwości jej otrzymania.

 

       Po co tworzyć sobie kłopot, lepiej szablonowo odesłać z kwitkiem - dopiero gdy konfrontuje się urzędnika z danym przepisem i postawi go przed faktem ze przemilczał ten przepis - urzędnik zaczyna działać.

 

A przecież SŁUŻBY PUBLICZNE JAK SAMA NAZWA WSKAZUJE to ludzie którzy powinni

służyć społeczeństwu zarówno radą jak i pomocą. 

 

 

3. Osoba wykluczona społecznie często bywa utożsamiana z tzw.; PATOLOGIĄ . 

 

Taki jest stereotyp. Należy uświadamiać zarówno urzędy pomocowe jak i inne instytucje publiczne , że wrzucanie do jednego worka wszystkich nie radzących sobie w obecnej rzeczywistości, jest najogólniej rzecz ujmując okazaniem kompletnego  braku świadomości społecznej.

 

 

4. Programy unijne skierowane do osób bezrobotnych, niepełnosprawnych są z założenia  dobre, niestety często rozmijają się z możliwościami i przygotowaniem pozostałych instytucji,które nie bardzo wiedzą co zrobić z ludźmi, którzy zostali w takich programach nakarmieni nadzieją.

 

Przykład : Droga do pracy - program mający na celu szkolenie osób długotrwale bezrobotnych. Pieniądze wydane, dyplomy i świadectwa otrzymane i co dalej ??

ano nic.

Urząd pracy ogranicza się tylko i wyłącznie do podania adresu pracodawcy , ew. telefonu. Nie pośredniczy w kontakcie pracodawca-kandydat. Bardzo często kończy się to tym, ze gdy kandydat dzwoni lub udaje się do firmy słyszy : Cytuję ,,A to już nieaktualne, dzwoniłem do urzędu pracy a oni dalej przysyłają ludzi.

 

5. Aktywność społeczna osób wykluczonych. -

 

a) opuszczający zakład karny na tzw.warunkowym zwolnieniu z reszty kary pozbawienia wolności , dostaje się pod opiekę kuratora .

 

Co to oznacza ? 

A nic . Kurator często ogranicza się do co miesięcznej wizyty w domu swojego podopiecznego i sprawdzenia w komisariacie czy nie odnotowano kolejnych wykroczeń przeciwko prawu. 

 

Czy jest jakaś pomoc w uaktywnieniu zawodowym ?

Bardzo rzadko, praktycznie są to działania marginalne.Ogranicza się często dopytania :

Pracuje Pan / Pani ? 

A przecież wszyscy wiemy, że osoba z wyrokiem to ostatni z możliwych kandydatów rozpatrywanych przez przyszłego pracodawcę. 

 

Jeszcze gorszą sytuację ma wychodzący z zakładu karnego po odbyciu całej kary - wtedy nie trafia pod opiekę kuratora. I tu już na starcie praktycznie nie ma gdzie szukać pomocy w aktywizacji zawodowej w warunkach wolności. 

Teoretycznie wyszedł po resocjalizacji w zakładzie karnym (wiemy jak to wygląda faktycznie ) i po zamknięciu się za nim bram ZK jest skazany po raz drugi - na odrzucenie - nie ma żadnej  możliwości uzyskania pomocy w stawianiu pierwszych kroków w bardzo odmiennej rzeczywistości niż ta z której wszedł za mury. Mam tu na myśli formę doradczą i wspierającą dla osoby opuszczajacej mury więzienne

 

b) osoba po kursie dokształcającym - w chwili starania się o pracę odpada na samym początku . 

 

Dlaczego ??? Bo poszukuje się tylko osoby z doświadczeniem . 

 Tylko gdzie to doświadczenie ma zdobyć absolwent kursu zawodowego ?? 

 

CZAS NA ROZPOWSZECHNIANIEW NASZYM MIEŚCIE IDEI KTÓRA POZOWOLI ABSOLWENTOM KURSÓW  (  Z URZĘDU PRACY LUB Z UNIJNYCH ŚRODKÓW )  NA ZDOBYCIE DOŚWIADCZENIA  

 

c ) Niepełnosprawny - często doświadcza absurdu w postaci oświadczenia na rozmowie kwalifikacyjnej płynącego z ust osoby rekrutującej. ,,OOOO Pan/ Pani jestniepełnosprawna/ y  ( zwłaszcza gdy widać kalectwo wyraźnie ) a my szukamy ludzi zgrupą inwalidzką " 

 

MOŻE CZAS NA UWRAŻLIWIENIE NASZYCH LOKALNYCH ( BARDZO ZRESZTĄ NIEWIELU ) PRACODAWCÓW  NA DANIE RÓWNYCH SZANS DO PODJĘCIA PRACY OSOBOM MAJĄCYM GRUPĘ INWALIDZKĄ I ZGODNY Z ORZECZENIEM STAN ORGANIZMU.

 

6. Aktywność pozazawodowa - ot przykład pierwszy z brzegu.

Dom kultury STRZECHA, Czytałam ostatnio ulotkę informującą o kalendarium zajęć na zbliżający się czas działania placówki.

Była tam propozycja zajęć dla osób dorosłych z rękodzieła.Wiele osób niepełnosprawnych na pewno chciałoby w taki właśnie sposób spędzićnadmiar wolnego czasu.

 Idea dumna i świetlana. Tylko mam jedno pytanie - jak na takie zajęcia ma się do Strzechy dostać osoba z utrudnieniami w poruszaniu się ( wózek, kule, chodzik ) ??? 

Nasz wspaniały dom kultury proponując taką formę spędzenia czasu kieruje to do osób dorosłych - ale sprawnych , którzy wdrapią się. po niezliczonej ilości schodów. A już myślałam że skoro jesteśmy w Unii Europejskiej , to poczujemy się w sposób komfortowy.

 Można w naszym miescie mnożyć te przykłady, gdzie osoba niepełnosprawna ruchowo ( to szczególny rodzaj niepełnosprawności skutecznie wykluczający z zycia społecznego ) ma bardzo ograniczone mozliwości w życiu społecznym na równych prawach z osobami nie mającymi tego problemu.